26 de febrero de 2008

Xantar cinematográfico


Onte vimos case toda a película El señor Ibrahim y las flores del Corán. Gustounos moito xa que Momó, que foi o que máis lle gustou a Leticia, facíao moi ben de feito agradounos máis na película que no libro. Pensa Lucía que tampouco o facía nada mal o señor Ibrahim pero o pai de Momó era odioso, se xa era malo no libro, na película moito máis. Tamén comenta Leticia que, aínda que é unha historia triste, a música que poñen tan alegre, dos anos 60, quítalle esa tristura á película.

O xantar foi moi divertido, as croquetas e as empanadillas estaban riquísimas, se non preguntádelle a Carlos. Durante a comida estivemos falando dos nosos daimonios, xa case todos os dixemos, só faltan Gloria e Catalina, que se resisten. Entre todos escollémos os da xente que non tiña, pasamos un rato ben divertido. Xa hai que pensar na próxima xuntanza!

Leticia e Lucía.

20 de febrero de 2008

Reunións e máis reunións arredor do Sr. Ibrahim


Como xa sabedes, ou eso creo, o Luns 18 reúnese o clube de lectura arredor dunha comida compartida e tamén dunha peli, ¿adiviñades cal?... Si, xusto esa na que estades a pensar: O Sr. Ibrahim y las Flores del Corán

FICHA TECNICA:

El señor Ibrahim y las flores del Corán [Monsieur Ibrahim et les fleurs du Coran]
Premio del Público al Mejor Actor, Festival de Venecia, 2003César 2004 al Mejor Actor

Pais:Francia

Ano: 2003.

Duración: 95m.

Dirección: François Dupeyron.

Intérpretes: Omar Sharif (Sr. Ibrahim), Pièrre Boulanger (Momo), Gilbert Melki (padre de Momo), Isabelle Ranauld (madre de Momo), Lola Naymark (Myriam), Isabelle Adjani (la estrella).

Guión: François Dupeyron y Eric-Enmanuel Schmitt.

Fotografía: Rémy Chevrin.

Producción: Michèle Petin y Laurent Petin.


Pequeña gran xoia dramática de emocións, momentos de humor e sensacións variadas que te engaiola dende o primeiro momento.

Descríbenos ós protagonistas de forma sinxela e honesta e que é capaz de conmover o corazón do espectador.

Omar Sharif ( o sr. Ibrahim), gran actor onde os haxa, tamén borda o seu papel nesta película e pola súa interpretación recibiu o cesar ( premio da academia francesa do cine) ó Mellor Actor no ano 2003.

14 de febrero de 2008

Unha visión do amor

Neste día dos namorados quixera compartir con vos un texto de Rabindranath Thakub Tagore do seu libro "El jardinero" :

Te quiero. Perdóname mi cariño. Pajarillo que te has extraviado; ando perdido como tú. Cuando mi corazón todo tembló de gozo, perdió sus velos y se quedó desnudo. Cúbrelo tú de piedad, ¡Y perdóname mi cariño!.

Si no me puedes amar, perdóname mi tristeza. Pero no me mires así tan de lejos. Iré en silencio a ocupar mi lugar y me sentaré en lo oscuro, cubriendo con mis manos mi desnudez avergonzada. No me mires, ¡ Y perdóname mi tristeza!

Si me amas, perdóname mi gozo. No te rías de mi despreocupación, aunque veas que mi alma entera se me escapa en ese océano de alegría. Cuando me siente como tirana de amor sobre mi trono y reine sobre ti; cuando, igual que una diosa, te conceda favores, no repares en mi soberbia, ¡y perdóname mi gozo!

10 de febrero de 2008

Máis sobre Eric-Emmanuel Schmitt

Recordades que este é o autor do Sr Ibrahim e as flores do Corán que creo que xa remastedes tod@s os do clube de ler e supoño que tamén recordades que nun post mencionei que este libro era parte dunha triloxía na que tamén había os títulos de "Milarepa" e "Oscar e Mamie Rose". Pois estes dous libros acaboos de mercar para a biblio, teño que dicir que Milarepa non me gustou especialmente pero si me encantou o de Oscar e Mamie Rose.

MILAREPA: Todas as noites Simón ten o mesmo soño. Unha muller enigmática vaillo interpretar: é a rencarnación do tío de Milarpa, o célebre místico tibetano do século XI, que oidaba a morte ó seu sobriño. Para poder saír do ciclo das rencarnacións Simón debe contar a súa historia a dous homes identificándose con eles ata o punto de mesturar as súas identidades e que os seus entes se confundan. Pero ¿onde remata o sono e o onde a realidade?.

OSCAR E MAMIE ROSE: Son estas unha serie de cartas que un neno de 10 anos enfermo terminal de leucemia escribe a Deus, estas foron encontradas por Mamie Rose que é o seu gran apoio durante a última parte da súa enfermidade. Estas cartas describen 12 días da vida de Oscaer dunha forma poética e orixinal, son días divertidos e conmovedores e incluso son días marabillosos dentro da gravidade do tema.

Deste libro si vos direi que me parece precioso, pola forma de como enfoca un tema tan serio e difícil como é a morte, e non é cuestión de crer ou non en Deus, senón de como se pode afrontar as cousas que nos pasan tratando de aproveitar o tempo. MARABILLOSO.